کرونا ویروس – 3 چیز که هر دولت و یا دانشمندان مشاورشان باید بدانند
توصیه های سازمان بهداشت جهانی را دنبال کنید ، به رازداری در تصمیم گیری ها پایان دهید و در سطح جهانی همکاری کنید.
“برخی از مهمترین انتخاب ها در مورد سلامت جمعی یک ملت ، توسط تعداد انگشت شماری از مردان به طور پنهانی انجام می شود ، و یا نمی شود.”
شصت سال قبل ، شیمیدان ، نویسنده و کارمند دولتی چارلز پرسی اسنو در کتاب خود علوم و دولت (Science and Government) فاش کرد که در جنگ جهانی دوم میزان تکان دهنده ای از توصیه های علمی به دولت ها فاقد شواهد لازم بودند. در حالی که جهان بر روی یکی از بدترین شیوع بیماری های عفونی در یک قرن ایستاده است ، مشاهدات وی دقیقاً امروز مرتبط است.
در سرتاسر جهان ، کشورها با اقداماتی که قبلاً فقط در مواقع جنگ انجام شده بودند ، به جنگ پاندمیک (Pandemic) کرونا ویروس پاسخ می دهند. مرزها بسته می شود. جوامع در حال قرنطینه هستند. تجمعات لغو شدند؛ رستوران ها کارخانه ها و اتاق های هتل بسته شده اند.
با تبدیل شدن اروپا به مرکز جدید شیوع ، و پرونده ها در حال افزایش در همه کشورها درگیر ، سه مورد باید فوراً اتفاق بیفتد.
پیروی از توصیه های سازمان بهداشت جهانی
هیچ کدام از کشورهای ایالات متحده و انگلستان به توصیه های سازمان بهداشت جهانی (WHO) یعنی آزمایش ، ردیابی و ایزولاسیون هر چه بیشتر موارد COVID-19 عمل نمی کنند.
آنها معتقدند که توسط بعضی از بهترین ویروس شناسان جهان و اپیدمیولوژیست های بیماری های عفونی مشاوره می گیرند. درست است. اما در عین حال ، هیچ دولتی نمی تواند با اجماعی در سطح جهانی و تجربه در مواجهه با شیوع بیماری ، از سندرم تنفسی حاد (SARS) گرفته تا ابولا همانند WHO مطابقت داشته باشد.
آژانس تاکید می کند بر اینکه اقدامات شناخته شده ای همچون ‘containment’ در کنار رعایت فاصله از هم و مراقبت های کلینیکال در مکان هایی که انتقال مداوم وجود دارد ضروری است.
تست پیشرونده ی موارد و قرنطینه کردن تماس آنها هنوز یکی از اولویت های سیاست اعلام شده برای ایالات متحده نیست ، جایی که تلاش ها با کمبود تست های تشخیصی COVID-19 و عدم وجود سیستم بهداشت عمومی واحد صورت می گیرد.
بریتانیا ، که در آن بهداشت عمومی به صورت متمرکز اداره می شود ، تست های محدودی انجام می شود ، اگرچه اکنون مانند سایر کشورها ، این روند را ارتقا بخشیده است.
در مقابل، چین و کره جنوبی، اگر چه اقداماتشان برای کاهش بیماری متفاوت بوده است، اما از ابتدا اقدامات مهاری جدی تری را همگام با توصیه های سازمان بهداشت جهانی آغاز و تاکنون ادامه می دهند. در حال حاضر هر دو کشور موارد جدید کمتری در روز نسبت به زمانی که ویروس در اوج خود قرار دارد دارند.
برای WHO نادر است که از کشورهای عضو که بزرگترین حامیان آن هستند انتقاد کند. اما هنگامی که مدیر کل تئودور آدهانوم هفته گذشته گفت: “ایده ی اینکه کشور ها باید از مهار (containment) به سمت تسکین (mitigation) شیفت پیدا کنند اشتباه و خطرناک است”. وی همچنین افزود: “اگر نمی دانید ویروس کجا هست، نمی توانید با آن بجنگید. این بدان معناست که باید نظارت جدی برای یافتن ، ایزولاسیون ، تست و معالجه هر مورد مبتلا برای شکستن زنجیرهای انتقال (transmission) انجام شود. ”
این هفته وی با تکرار این نکته اظهار داشت: “موثرترین راه جلوگیری از عفونت و نجات جان ها ، شکستن زنجیر انتقال است. و برای انجام این کار ، شما باید تست کنید و ایزوله کنید. شما نمی توانید با چشم بسته جنگ کنید. و اگر نمی دانیم چه کسی آلوده است ، نمی توانیم این بیماری همه گیر را متوقف کنیم. ”
انتشار شواهد و پذیرش تحقیقات آزاد
از آغاز شیوع بیماری COVID-19، محققان در سراسر جهان راهی را برای به اشتراک گذاشتن تحقیقات و داده ها ایجاد کرده اند. مجله نیچر – مشترکاً با همکاران در سراسر نشریه تحقیقات بین المللی – متعهد به در دسترس قرار دادن کلیه تحقیقات و داده های مرتبط با کرونا ویروس است. به اشتراک گذاری داده ها – از توالی های ژن ویروسی گرفته تا مطالعات اپیدمیولوژی – برای ردیابی نحوه شیوع ویروس و نحوه مهار آن لازم است.
محققانی هم که برای دولت ها کار می کنند و به آن ها مشاوره می دهند نیز باید چنین عمل کنند. تحقیقات آزاد و به اشتراک گذاشته شده تحقیقات بهتری هستند، زیرا به گروه وسیع تری از متخصصان اجازه می دهد فرضیات را بررسی کنند ، محاسبات را تأیید کنند ، نتیجه گیری را بازبینی کنند و اشتباهات را شناسایی و به چالش بکشند. متأسفانه ، وقتی به شواهدی مبنی بر توصیه‌های علمی دولتی اشاره می شود ، این اتفاق کافی رخ نمی دهند.
عواقب عدم انتشار شواهد در تصمیم گیری های جنجالی انگلستان مبنی بر تأخیر در تعطیلی مدارس و محل های کار که سایر کشورها تصویب کرده اند ، آشکار است.
بخشی از استدلال های اولیه ، همانطور که مشاور ارشد علمی پاتریک والنس توضیح داده است ، این فرض را شامل می شود که ، برای افراد سالم ، ابتلا به یک بیماری خفیف ، به تقویت ایمنی آنها کمک می کند – و اگر ، افراد بیشتری مصون باشند ، باعث کاهش ویروس می شود. طبق این استدلال ، چنین حرکتی اوج عفونت را نیز به تأخیر می اندازد و کاهش می دهد.
اما شواهد موجود در این رویکرد برای دیگران فاش نشده است. به طور غیر منتظره ، این رویکرد توسط دانشمندان از جمله اپیدمیولوژیست ها و سایر متخصصان بیماری های عفونی مورد سؤال قرار گرفته است و دیگر بخشی از سیاست های انگلستان نیست.
محققان می فهمند که تغییرات ناگهانی در سیاست در موقعیت هایی که به سرعت تغییر می کند و ناشناخته های بسیاری در آن وجود دارد ، ضروری خواهند بود. اما دولت ها با اعلام این سیاست ها قبل از انتشار داده های اساسی ، مدل ها و فرضیات لازم ، اعتماد خود را از دست می دهند.
به نظر می رسد وزرا و مشاوران علمی آنها به الگوی جنگ جهانی دوم یعنی تصمیم گیری در گروه های نسبتاً کوچک و سپس انتشار مقالات و بیانیه ها و دادن مصاحبه یا نوشتن مقالات ، رجوع کرده اند.
سیاستمداران و مشاوران علمی آن ها باید با زمان بروز باشند و تحقیقات آزاد را بپذیرند. آنها باید از تخصص جمعی ویروس شناسان ، اپیدمیولوژیست ها ، محققان رفتاری و دیگران استفاده کنند که می توانند به آنها کمک کنند تا تصمیمات خود را بهبود بخشند. وقتی آنها تصمیمی می گیرند که آینده زندگی مردم و اقتصادها به آن ها بستگی دارد ، این امر اکنون ضروری است.
همکاری های بین المللی جان مردم را نجات می دهد
برای مشاوران علمی و پزشکی دولتی که بخواهند مدافع یک رویکرد جمعی تر و شفاف تر باشند وقتی بعضی از رهبرانشان – بخصوص رییس جمهور ایالات متحده دونالد ترامپ و دولتش – که نسبت به ارزش های کار جمعی شک و تردید دارند و در عوض تصمیمات یک جانبه می گیرند، به طرز غیر قابل انکاری دشوار است.
تصمیم ایالات متحده مبنی بر ممنوعیت پرواز از چین و ایران و بعداً از کشورهای اروپایی بدون مشورت با اکثریت این کشورها گرفته شد – و بدون انتشار شواهدی مبنی بر اینکه ممنوعیت پرواز چگونه می تواند سرعت انتشار ویروس را که در حال حاضر درون کشور در حال گردش است را کُند می کند.
اما مشاوران باید ادامه دهند. آنها باید رهبران خود را ترغیب کنند که کنش جمعی هماهنگ به نفع همه است. به عنوان مثال ، اگر آن ها با آنالیز ها و توصیه های سازمان بهداشت جهانی مخالف هستند ، باید توضیح دهند که چرا.
برای شکستن یک بیماری همه گیر (pandemic) در دنیای به هم پیوسته ، کشورها برای تصمیمات خود باید شواهد کامل و شفافی ارائه دهند و این شواهد را به اشتراک بگذارند تا بتوانند ویروس را با کمک هم شکست دهند.
نظرتان را بنویسید