دسته: بیماری های چشم

از دست دادن بینایی می تواند به دلایل زیادی از جمله مشکلات مادرزادی، سانحه، بروز برخی بیماری ها مانند دیابت و گلوکوم یا به مرور زمان رخ دهد و واکنش افراد در کنار آمدن با نابینایی ممکن است تا حدی متفاوت باشد، اما به طور کلی آن ها در ابتدا دچار احساسات گوناگونی مانند ناباوری و مخالفت، آسیب پذیری و اضطراب و عصبانیت و افسردگی می شوند. از دست دادن بینایی می تواند به دلایل زیادی از جمله مشکلات مادرزادی، سانحه، بروز برخی بیماری ها مانند دیابت و گلوکوم یا به مرور زمان رخ دهد و هر ساله افراد زیادی در سراسر دنیا به این مشکل جسمانی دچار می شوند. از نظر قانونی فردی نابینا شناخته می شود که دارای دید کمتر از 20/200 باشد. جزئیات دقیق واکنش افرادی که دچار کاهش بینایی یا از دست دادن بینایی می شوند ممکن است تا حدی متفاوت باشد، اما احساس کلیات مانند محرومیت و ناامیدی تقریباً یکسان است. به طور کلی درک

بسیاری از نابینایان نقص بینایی خود را صرفا یک چالش جسمی در زندگی می دانند. آن ها به هیچ عنوان نابینایی را امری ناتوان کننده یا پایان شادی نمی دانند. در مقابل افراد نابینا باور دارند که کور بودن هویت آن ها نیست. این گروه از افراد به اندازه دیگران قدرتمند، باشکوه و توانمند هستند و در واقع این نگرش ما است که باید نسبت به آن ها تغییر کند همه ما حداقل برای یک بار با خاموشی برق و ماندن در تاریکی مطلق مواجه شده ایم که مجبور بودیم با تکیه بر سایر حواس و دنبال کردن صداها و لمس اشیا راه خود را پیدا کنیم. این اتفاق یک بار باعث شد تا من در مورد افراد نابینایی که تمام مدت در چنین شرایطی قرار دارند فکر کنم. به همین جهت نحوه زندگی آن ها و تعامل با محیط پیرامون برای من جالب شد. این مقاله در بانک پزشکی ایرانمدبانک نیز نتیجه همان پیگیری برای درک بهتر نابینایان است. در اینجا قصد دارم تا به بیان چند نکته